Sławomir Koper " Życie artystek w PRL "

   

Książka, którą czyta się łatwo i przyjemnie. Rozczarowałam się jednak, bo na temat większości bohaterek opisywanych przez Kopera nie dowiedziałam zbyt wiele rzeczy, o których już bym nie wiedziała.

Agnieszka Osiecka - Od czasu jej śmierci było już tak dużo publikacji, programów w TV, wywiadów, że trudno jest dodać coś nowego. Chociaż przyznaję, że zręczne pióro S. Kopera sprawiło, że z przyjemnością przeniosłam się w barwny (pomimo szarości PRL) życie cyganerii, artystów.

Anna German - To z jej powodu zainteresowałam się tą książką. Moją ciekawość rozbudził emitowany ostatnio serial w TV. I tu, niestety, nie dowiedziałam się niczego nowego, czego nie byłoby w filmie. Szkoda. Ten rozdział to moje największe rozczarowanie w tej książce.

Kalina Jędrusik - Koper przedstawił ją zgodnie ze schematem jaki wszyscy znamy - wamp, seksbomba. Opowieść o tym, jak zapraszała swoich kochanków do sypialni pod obecność męża i gości, jest, owszem, szokująca, ale dla zwolenników "pudelka". Szkoda, że tak mało miejsca poświęcono pracy artystycznej, bo najczęściej kojarzy się widzom głównie ze słynnymi scenami z "Ziemi obiecanej".
Pamiętam, dawno nieemitowany, serial "Hotel Polanów", gdzie rola Kaliny Jędrusik wywarła na mnie duże wrażenie.

Nie będę pisać o wszystkich bohaterkach, zachęcam do lektury książki.
 O Alinie Szapocznikow już pisałam na blogu, zachęcam do wglądu w jej prace.

Najciekawszy był dla mnie rozdział o Halinie Poświatowskiej.
Czytając jej twórczość miałam wyobrażenie eterycznej, wrażliwej i chorej na serce(wydawało mi się to takie romantyczne) poetki. Okazuje się, że w dużej mierze była to kreacja artystyczna, świadome tworzenie własnego wizerunku. W rzeczywistości Poświatowska była silną, przedsiębiorczą i (takie odniosłam wrażenie) niezbyt sympatyczną osobą. W jej krótkim życiu było kilka romansów z żonatymi panami. Lubiła towarzystwo mężczyzn, świadoma swojej urody, inteligencji; pogardliwie traktowała inne kobiety.
Na chwilę wróciłam do dawno nieczytanej poezji Poświatowskiej:

* * *

żyje się tylko chwilę
a czas - 
jest tylko przezroczystą perłą
wypełnioną oddechem

a meble są kanciaste
a ciało - delikatne
a ziemia - wszędzie płaska
a niebo-  nieosiągalne

a miłość jest słowem
mózg - metalową skrzynką
nakręcaną codziennie 
srebrnym kluczem ułudy

ciekawości by wiedzieć
pragnienia aby znać
pożądania by błyszczeć
uporu aby istnieć

a litość jest wątłym kwiatem
delikatnym kwiatem
który czasem zakwita w snach